Czym jest niezdolność do samodzielnej egzystencji?Niezdolność do samodzielnej egzystencji to kwalifikowana postać niezdolności, którą zgodnie z art. 13 ust. 5. Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych orzeka się w przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.
Orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji jest wydawane przez lekarza orzecznika ZUS lub KRUS. W sytuacji trwałej i całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczony może starać się o dodatkowe świadczenie pieniężne o ile przyczyna tego stanu powstała w trakcie trwania umowy ubezpieczenia.
Niezdolność do samodzielnej egzystencji i trwała niezdolności do pracy jednoznacznie wymaga obecności osoby trzeciej w kontaktach z otoczeniem zewnętrznym, poruszaniu się, edukacji, prowadzeniu gospodarstwa domowego, a także czynnościach pielęgnacyjnych.
Pan Witold po upadku z wysokości wskutek nieodwracalnego uszkodzenia mózgu wyczerpał możliwości dalszego leczenia szpitalnego i przebywa na stałe w miejscu swojego zamieszkania. Orzeczono u niego niezdolność do samodzielnej egzystencji i pozostaje on pod stałą opieką członka rodziny. W chwili wypadku posiadał ważne dodatkowe ubezpieczenie na życie w ramach wykupionej polisy. Z tego tytułu na jego konto zostały wypłacone środki, które opiekun Pana Witolda przeznaczył na wyposażenie mieszkania w sprzęt niezbędny do prawidłowego funkcjonowania ubezpieczonego.